Her sitter man og ler av sukkerbiter og tilværelsens letthet, så ringer min mor og jeg vet med en gang hva det er.
Min gamle barndomsvenninne døde i natt.

Jeg håper virkelig hun har det bedre der hun er nå, men hjertet mitt holder på å sprekke av tristhet for barna, mannen og søsknene hennes, av følelsen av urettferdighet og av tanken på de som sitter igjen som alltid vil ha en tom plass blant seg.

«Gje meg handa di, ven, når det kveldar,
det blir mørkt og me treng ei hand.
La dei ljose og venlege tankar
fylgje oss inn i draumars land.
Lat varmen frå ein som er glad i deg
tenne stjerner i myrkaste natt.
Gje meg handa di, ven, når det kveldar,
det blir mørkt og me treng ei hand.

Varme tankar og hender som trøystar
er som sol over frosen jord.
Kjenne varmen frå ein som er nær deg
gjev langt meire enn store ord!
Lat varmen frå ein som er glad i deg
tenne stjerner i mørkaste natt!
Gje meg handa di, ven, når det kveldar,
det blir mørkt og me treng ei hand.»

Jeg skal aldri glemme deg.
Sov godt, snille gode Ingrid.